Lu dialettu.


A Pascali a llà scòla l'onu sempri rimproveratu,
quanna lù vurtagghjesi ogni tanta ha parlatu.
Ma iddu in dialettu megghiu sì esprimeva,
e llù faceva puru quanna scriveva.
Mà a casa soa sì parlava sulu lù dialettu
e qualche vota nn'italianu scorrettu.
Specialmenti quanna la mammasa sì sforzava,
pareva cà nn'otra lingua s'inventava.
Piccè cierti paroli prettamenti dialettali,
lì trasformava intra nn'italianu irreali.
E quanna ritennu li chiedevunu lu significatu,
facennu rossa snà virgugnatu.

Almenu finu a quanna nnù professori la consultò,

e ccù parlava sulu vurtagghjesi la pregò.
Piccè nnù libbru in dialettu vulè scriveva,
prima cà quera lingua sì pirdeva.
Chiedennu di termini antichi quasi scurdati,
cà po' tà edda vinevunu spiegati.
Tà quiru ggiurnu cù tutti sa vantatu,

cà scriviri nnù libbru ha collaboratu.

Pì furtuna osci cchiù tì qualchet'unu ha capitu,
cà lù dialettu nò ppò essiri proibitu.
E ccà nònci a essiri mai scurdatu,
puru piccè tà lingue antiche sè ispiratu.
E parla tlì radici cà tinimu,
facennu sapè megghiu ti ddò vinimu.

Gaspare Mastro

https://www.facebook.com/